Alfred Adler'in Biyografisi
Alfred Adler, 7 Şubat 1870’de Viyana’nın banliyölerinde Yahudi bir tahıl tüccarı ve karısının üçüncü çocuğu, ikinci oğlu olarak dünyaya geldi. Alfred, çocukken, dört yaşına kadar yürümesini engelleyen raşitizm geliştirdi. Beş yaşında, neredeyse zatürreden ölüyordu. Bu yaşta doktor olmaya karar verdi.
Alfred ortalama bir öğrenciydi ve dışarıda oynamayı okulda kapalı kalmaya tercih etti. Oldukça dışa dönük, popüler ve aktif biriydi ve ağabeyi Sigmund’u geride bırakma çabalarıyla tanınıyordu.
1895’te Viyana Üniversitesi’nden tıp diploması aldı. Üniversite yıllarında, müstakbel eşi Raissa Timofeyewna Epstein’ın da aralarında bulunduğu bir grup sosyalist öğrenciye bağlandı. Viyana’da okumak için Rusya’dan gelen entelektüel ve sosyal bir aktivistti. 1897’de evlendiler ve sonunda ikisi psikiyatrist olan dört çocukları oldu.
Tıp kariyerine göz doktoru olarak başladı, ancak kısa süre sonra genel pratisyenliğe geçti ve ofisini Viyana’nın alt sınıf bir bölgesinde, eğlence parkı ve sirk kombinasyonu olan Prater’in karşısında kurdu. Müşterileri sirk insanlarını da içeriyordu ve sanatçıların olağandışı güçlü ve zayıf yanlarının, organ yetersizlikleri ve telafisi konusundaki kavrayışlarına yol açtığı öne sürüldü (Furtmuller, 1965).
Daha sonra psikiyatriye döndü ve 1907’de Freud’un tartışma grubuna katılmaya davet edildi. Organik aşağılık üzerine, Freud’un görüşleriyle oldukça uyumlu makaleler yazdıktan sonra, önce, Freud’un onaylamadığı bir saldırganlık içgüdüsüyle ilgili bir makale ve ardından çocukların aşağılık duyguları üzerine bir makale yazdı. kelimenin tam anlamıyla daha mecazi olarak alınabilir.
Freud, Adler’i Viyana Analitik Derneği’nin başkanı ve örgütün haber bülteninin yardımcı editörü olarak adlandırmasına rağmen, Adler eleştirisini durdurmadı. Adler’in destekçileri ile Freud’un destekçileri arasında bir tartışma düzenlendi, ancak bu, Adler’in örgütün diğer dokuz üyesiyle birlikte 1911’de Özgür Psikanaliz Derneği’ni kurmak için istifa etmesiyle sonuçlandı. Bu örgüt, ertesi yıl Bireysel Psikoloji Derneği oldu.
Birinci Dünya Savaşı sırasında Adler, Avusturya Ordusunda önce Rus cephesinde, daha sonra bir çocuk hastanesinde doktor olarak görev yaptı. Savaşın verdiği zararı ilk elden gördü ve düşüncesi giderek toplumsal çıkar kavramına yöneldi. İnsanlığın hayatta kalması için yollarını değiştirmesi gerektiğini hissetti!
Savaştan sonra devlet okullarına bağlı klinikler ve öğretmen yetiştirme gibi çeşitli projelerde yer aldı. 1926’da Amerika Birleşik Devletleri’ne ders vermek için gitti ve sonunda Long Island Tıp Fakültesi’nde misafir pozisyonunu kabul etti. 1934’te ailesiyle birlikte Viyana’yı sonsuza dek terk etti. 28 Mayıs 1937’de Aberdeen Üniversitesi’ndeki bir dizi konferans sırasında kalp krizinden öldü.
Alfred Adler, tüm davranış ve deneyimlerimizin arkasında tek bir “sürücü” veya motive edici güç olduğunu varsayar. Teorisi en olgun biçimine ulaştığında, bu motive edici güce mükemmellik çabası adını verdi. Hepimizin sahip olduğumuz potansiyellerimizi gerçekleştirme, idealimize daha da yaklaşma arzusudur. Birçoğunuzun zaten göreceği gibi, daha popüler olan kendini gerçekleştirme fikrine çok benzer.
Yine de “mükemmellik” ve “ideal” zahmetli kelimelerdir. Bir yandan, çok olumlu hedefler. Hepimizin ideal için çabalamamız gerekmez mi? Yine de, psikolojide onlara genellikle oldukça olumsuz bir çağrışım verilir. Mükemmellik ve idealler, tanımı gereği, ulaşamayacağınız şeylerdir. Aslında birçok insan mükemmel olmaya çalışırken çok hüzünlü ve acılı hayatlar yaşıyor! Göreceğiniz gibi, Karen Horney ve Carl Rogers gibi diğer teorisyenler bu sorunu vurgulamaktadır. Adler de bundan bahsediyor. Ancak bu olumsuz idealizmi, daha olumlu anlayışın bir sapkınlığı olarak görüyor. Bu konuya birazdan döneceğiz.
Mükemmellik için çabalamak, Adler’in tek motive edici gücüne atıfta bulunduğu ilk ifade değildi. En eski ifadesi, yemek yeme, cinsel olarak tatmin olma, işleri halletmek veya sevilmek gibi diğer dürtüler hüsrana uğradığında verdiğimiz tepkiye atıfta bulunan saldırganlık dürtüsüydü. Saldırganlığı fiziksel ve olumsuz olarak düşünmeye meyilli olduğumuzdan, buna atılganlık dürtüsü denebilir. Ama onunla Freud arasında ilk sürtüşmeye neden olan, Adler’in saldırganlık dürtüsü fikriydi. Freud, cinsel dürtünün psikanalitik teorideki kritik konumunu azaltacağından korkuyordu. Freud’un bu fikirden hoşlanmamasına rağmen, yaşamının çok sonraki dönemlerinde kendisi de benzer bir şeyi tanıttı: ölüm içgüdüsü.
Adler’in temel motivasyonu ifade etmek için kullandığı bir diğer kelime ise telafi ya da üstesinden gelmeye çalışmaktı. Hepimizin şu ya da bu türden sorunları, eksiklikleri, aşağılıkları olduğu için, Adler, yazısının başlarında, bu sorunları telafi etme ya da üstesinden gelme yollarımızla kişiliklerimizin açıklanabileceğini hissetti. . Bu fikir, göreceğiniz gibi, teorisinde hala önemli bir rol oynuyor, ancak temel güdü için bir etiket olarak reddetti, çünkü bu, sanki sizin olduğunuz şey olmanıza neden olan şey sorunlarınızmış gibi geliyor.
Adler’in ilk sözlerinden biri erkeksi protestoydu. Kendi kültüründe oldukça açık olan (ve bizimkinde de olmayan) bir şeye dikkat çekti: Erkek çocuklara kızlardan daha fazla saygı duyuldu. Oğlanlar, genellikle umutsuzca, güçlü, saldırgan, kontrollü – yani “erkeksi” – ve zayıf, pasif veya bağımlı – yani “dişil” değil olarak düşünülmek istediler. Mesele, elbette, erkeklerin bir şekilde temelde kadınlardan daha iyi olduğuydu. Ne de olsa, “harika şeyler” yapmak için gereken güce, eğitime ve görünüşe göre yetenek ve motivasyona sahipler ve kadınlar yok.
Bunu, yaşlı insanların küçük kız ve erkek çocuklar hakkında yaptığı yorum türlerinden hala duyabilirsiniz: Eğer bir erkek bebek telaşlanırsa veya kendi yolunu çizmeyi talep ederse (erkeksi protesto!), onun doğal bir erkek olduğunu söylerler; Küçük bir kız sessiz ve utangaçsa, kadınlığıyla övülür; Öte yandan, çocuk sessiz ve utangaçsa, büyüyüp ev hanımı olabileceğinden endişe ederler; Ya da bir kız iddialıysa ve istediğini yaparsa, ona “erkek fatma” derler ve bundan kurtulacağına dair sizi temin etmeye çalışırlar!
Ancak Adler, erkeklerin dünyadaki atılganlığını ve başarısını doğuştan gelen bir üstünlüğe bağlı görmedi. Bunu, erkeklerin hayatta iddialı olmaya teşvik edilmesinin ve kızların cesaretinin kırılmasının bir yansıması olarak gördü. Ancak hem erkek hem de kız çocukları hayata “protesto” kapasitesiyle başlarlar. Çünkü pek çok insan onu, erkeklerin doğuştan daha iddialı olduğu anlamına gelecek şekilde yanlış anladı ve bu ifadeyi kullanmasını sınırlamasına neden oldu.
Mükemmellik için çabalamaya geçmeden önce kullandığı son cümle üstünlük için çabalamaktı. Bu ifadeyi kullanması, fikirlerinin felsefi köklerinden birini yansıtıyor: Friederich Nietzsche, güç istencini insan yaşamının temel güdüsü olarak gören bir felsefe geliştirdi. Üstünlük için çabalamak, daha iyi olma arzusunu ifade etse de, kendi hakkımızda daha iyi olmaktansa, diğerlerinden daha iyi olmak istediğimiz fikrini de içerir. Adler daha sonra üstünlük için çabalamayı daha çok sağlıksız veya nevrotik çabayla ilgili olarak kullanma eğilimindeydi.